Komunikacja z dzieckiem w czasie ciąży - cz. 1

Komunikacja z nienarodzonym maleństwem jest nie tylko możliwa, ale też niezwykle korzystna i dla przyszłych rodziców, i dla rozwoju dziecka. Mama i tata mogą już na bardzo wczesnym etapie ciąży zacząć nawiązywać więź z potomkiem, co i dla dziecka nie pozostaje obojętne.

Na samym początku ciąży rodzice  oczywiście zazwyczaj nie zdają sobie jeszcze sprawy z faktu, że w ciele kobiety zaczęło rozwijać się nowe życie. Pierwsze sygnały o swoim istnieniu przesyła i zatem samo dziecko poprzez zmiany zachodzące w ciele mamy. Tak właśnie traktować można nudności, powiększenie się piersi,  trudności z koncentracją czy na przykład zachcianki smakowe - jako pierwsze oznaki życia dziecka, które w ten sposób komunikuje swoje pojawienie się. Początkowo zatem komunikacja z dzieckiem to jedynie monolog - i to, paradoksalnie, nie ze strony rodziców, ale mikroskopijnego organizmu dziecka.

Im bardziej rodzice są przygotowani na ciążę i pragną jej, tym szybciej z reguły dostrzegają zmiany w ciele kobiety. Podobny jednak efekt może zaistnieć, gdy para obawia się zajścia w ciążę - wtedy każdy sygnał "ciażopodobny" może od razu być nadinterpretowany właśnie jako poczęcie się dziecka.

Co ciekawe, jeśli para pragnie dziecka, często ciążę partnerki szybciej zauważa ojciec, niż sama ciężarna. Często ktoś stojący obok widzi więcej, niż sam zainteresowany. Ponadto mężczyźni nieraz myślą bardziej racjonalnie niż kobiety i pojawiające się sygnały potrafią prędzej połączyć w logiczną całość. Z drugiej strony, nie zawsze ich rozumowanie jest tak analityczne - mogą mówić, że partnerka zachowuje się "dziwnie", "inaczej niż zwykle", że "coś się zmieniło". Choć nie potrafią wyjaśnić, na czym konkretnie polegają te zmiany, domyślają się, że mogą być spowodowane ciążą partnerki.

Gdy rodzice wiedzą już, że kobieta zaszła w ciąże, możliwe staje się przejście w komunikacji z dzieckiem od monologu do rozmowy.